Pamiętam kiedy pierwszy raz spojrzałam na mamę jak na kobietę – pierwszy raz zauważyłam, że ma ładne oczy, zgrabne nogi i przekonujący uśmiech.

Pamiętam jak babcia w swojej meblościance na wysoki połysk zastawiała lustra pudełkami po bombonierkach żeby nie patrzeć na swoją twarz.

Pamiętam jak pierwszy raz zobaczyłam swoją nauczycielkę od fizyki pijaną.

Pamiętam grozę kiedy przyjaciółka rozcięła kolano na maszynie do cięcia drewna. Nie wiem czy bardziej bałyśmy się o nią czy lania od mamy za to, że bawimy się na tartaku.

Pamiętam ciocię, której już nie ma a to ona robiła najlepsze kluski do rosołu.

Pamiętam studentki, koleżanki z pracy zahukane i niepewne siebie.

Pamiętam królowe dyskotek.

Pamiętam współlokatorki.

Pamiętam poranną kawę z przyjaciółkami po zajęciach, która przeradzała się w wieczorne dyskusje o sensie życia przy winie.

Pamiętam szefowe.

Pamiętam profesorki, artystki, koleżanki – moje żywe  inspiracje.

Pamiętam moje pacjentki – silne, choć myślały, że są słabe,

Z brakiem wiary w siebie, który przykrył supermoce.

Pamiętam zacietrzewione, zbuntowane nastolatki pragnące miłości.

Pamiętam panią Kazię po udarze, która nie mówiła ale pięknie się uśmiechała.

Każda z nas ma swoją drogę.

Nie ma dróg prostych i gładkich. To właśnie na zakrętach uczymy się najwięcej i najgłębiej poznajemy siebie.

Każde wydarzenie w naszym życiu może wnieść coś wartościowego.

Życzę Wam świadomości.

To dzięki wam jestem tu.

Każda z Was wniosła coś do mojego życia i sprawiła, że jest ono właśnie takie jakie jest.

M.